Historia i tradycja wrocławskiego samorządu

Wspomninia wrocławskich radnych sprawujących swoje mandaty w okresie 1990-2010. Ich pełne, znacznie obszerniejsze do wersji opublikowanej wypowiedzi, zostały zdeponowane w Muzeum Miejskim Wrocławia.

Historia rady rozpoczyna się wraz z momentem, gdy do przywileju książąt Henryka III i Władysława z 16 grudnia 1261 r., nazywanego potocznie ostatecznym dokumen - tem lokacyjnym Wrocławia, a mówiącego przede wszystkim o nadaniu społeczności wrocławian praw Magdeburga, dołączono obszerne pouczenie o zasadach stosowania wspomnianego prawa, wystawione przez rajców i ławników wzorcowego ośrodka.

Na początku swego istnienia Rada Miejska składała się w większości z przedstawicieli najzamożniejszej części mieszkańców, tzn. patrycjatu.

Wrocław wraz z całym Śląskiem znalazł się w 990 r. w monarchii Piastów. Współdziałanie Bolesława Chrobrego (992-1025) z Ottonem III zaowocowało powołaniem na zjeździe gnieźnieńskim biskupstwa wrocławskiego.

Los ziem zachodnich – Prus Królewskich, Wolnego Miasta Gdańska, Pomorza Zachodniego, Ziemi Lubuskiej oraz Dolnego Śląska przesądziła konferencja jałtańska lutym 1945 roku.

W początkach XX w. siedziba Zgromadzenia Radnych Miejskich (Stadtverordnetenversammlung), dalej ZRM oraz Magistratu znajdowała się nadal w Nowym Ratuszu.

W dniu 27 stycznia 1748 r. zaczął obowiązywać "Regulamin dla miasta Wrocławia" przypieczętowujący przeprowadzoną już wcześniej likwidację "republiki patrycjuszy".

Pierwsza wzmianka o organie samorządowym we Wrocławiu - radzie - pojawiła się w 1266 r., w dokumencie podającym imiennie rajców (consules).