Lwów

Miasto na zachodzie Ukrainy, liczące około 830 tys. mieszkańców. W 2000 roku obchodziło jubileusz – 750 lat swojego istnienia. 
W połowie X wieku rozciągało się tu władztwo księcia Polan Mieszka I. W 1223 roku spadła na Ruś Czerwoną klęska militarna zadana przez Mongołów, efektem tego była konieczność uznania zwierzchnictwa Złotej Ordy. W tym właśnie czasie Książe Daniel Halicki założył nowy gród nazywając go na cześć swojego syna Lwim. W roku 1250 kniaź Lew objął gród we władanie.

Od czasów Kazimierza Wielkiego Lwów pozostawał w granicach ziem polskich.

Miasto usytuowane zostało na dziale wodnym Bałtyku i Morza Czarnego, na przecięciu kilku szlaków handlowych. Jeden z nich łączył Polskę i resztę Europy z portami czarnomorskimi, zwłaszcza genueńską kolonią na Krymie, drugi — Ruś z Węgrami. Położenie miasta oraz otrzymane przywileje pozwoliły miastu prężnie się rozwijać i dzięki temu w końcu XVI wieku należało do najbogatszych miast na terenie Rzeczpospolitej.

Lwów stawał się również ośrodkiem władzy duchownej. W czasach kazimierzowskich ustanowiono w mieście stolicę biskupią, choć miała ona raczej charakter tytularny. W 1412 roku nastąpiło przeniesienie siedziby metropolity łacińskiego z Halicza. Pierwszym arcybiskupem lwowskim został Jan Rzeszowski.

Epokę średniowiecza we Lwowie zamknął wielki pożar w czerwcu roku 1527, który strawił prawie wszystkie zabudowania w obrębie murów obronnych. Bogate miasto podniosło się z popiołów w okresie Renesansu. 
Zasługi miasta dla Rzeczypospolitej uhonorowane zostały w 1658 roku nobilitacją Lwowa. Od tej pory obywatele grodu mogli posiadać i dziedziczyć dobra ziemskie, wysyłać posłów, tak jak Kraków i Wilno, na sejmy walne i elekcje.

W sierpniu 1772 roku stanęła w Sankt Petersburgu konwencja rozbiorowa i po zajęciu miasta przez oddziały austriackie, Lwów ogłoszono stolicą tzw. Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1773 roku magistrat złożył hołd cesarzowej Marii Teresie jako nowej monarchini. Królestwo Galicji i Lodomerii istniało 146 lat, aż do listopada 1918 roku, kiedy to rozpadła się monarchia habsburska. Dało to początek bratobójczym starciom polsko - ukraińskim. Odradzająca się Rzeczpospolita nie od razu pospieszyła z odsieczą; dopiero w końcu listopada przybyło wsparcie. Szczególnie wsławili się najmłodsi obrońcy Lwowa – Orlęta. Wzniesiono im potem piękny pomnik na cmentarzu na Łyczakowie.

W okresie Dwudziestolecia Lwów przeżył nowa epokę rozwoju. Był trzecim, co do wielkości miastem Rzeczypospolitej, stolica województwa, ośrodkiem gospodarczym - słynne Targi Wschodnie, kulturalnym - Ossolineum, Uniwersytet Jana Kazimierza. Uruchomiono jedną z kilku rozgłośni Polskiego Radia, lotnisko.

II wojna światowa całkowicie zmieniła obraz miasta. Ludność polska rozproszyła się bądź to w wyniku deportacji w latach 1939-41 lub w czasie przesiedleń na Ziemie Odzyskane. Do Wrocławia, oprócz setek mieszkańców Lwowa, przywieziono również część zbiorów Ossolineum, „Panoramę Racławicką". Do dzisiaj we Lwowie mieszka kilkanaście tysięcy Polaków.

Porozumienie o współpracy pomiędzy Lwowem i  Wrocławiem, zostało podpisane 27 czerwca 2001 roku.